De rivier de Nijl was in de oudheid meer dan alleen een bron van indrukwekkende mythologie. Het was een beduidende wetenschappelijke plek, die Egyptenaren gebruikten om hun kalender te maken. Het stijgen van de ster Sirius naar het oosten kondigde het begin aan van de Nijlvloed, namelijk op 15 augustus van de moderne kalender, en de vloed was op zijn beurt het begin van het nieuwe Egyptische jaar.
Het oude Egyptische jaar Is ingedeeld in drie seizoenen van ieder vier maanden: overstroming, zaaitijd en oogsttijd. Vanwege het belang van de Nijlvloed bouwden de vroegere Egyptenaren twee Nilometers om de waterstand te kunnen meten in Aswan.
Volgens de oeroude mythologie zijn de vloedgolven van de Nijl niets minder dan de tranen van Isis, die de dood van haar geliefde man Osiris beweende terwijl zij zijn door zijn kwaadaardige broer Seth aan stukken gereten lichaam weer in elkaar probeert te zetten.
Op deze datum wordt ook het huwelijk herdacht van de Egyptische Oergoden Amon (de scheppergod, wordt vaak in verband gebracht met de zon), Moet (de moedergodin) en hun zoon Chons (de maangod).
Ter gelegenheid van deze dag brengen de Egyptenaren nooit een menselijk offer (vaak de ‘bruid van de Nijl’ genoemd) zoals wel eens wordt beweerd. Sterker nog, de Egyptenaren zetten houten poppen met de gelijkenis van Amon, Moet, Chons en de huidige farao in een zeilbootje op de Nijl. De poppen moesten stroomopwaarts naar Karnak zeilen zodat ze de oorsprong van de Nijl (de oorsprong van de overstroming) zouden bereiken als blijk van dank en respect, en hoop op voedsel en welvaart.
Tegenwoordig, net als hun roemruchte voorouders, vieren de Egyptenaren nog steeds de dag van de Nijlvloed. Ze versieren hun boten in stijl van de farao, zeilen op de rivieren met kleurrijke kostuums en bloemen, zingen vrolijke liedjes en dansen om de imposante rivier te bedanken voor zijn trouw en met veel liefde hetzelfde te beloven.
